1. อนุสัญญา 2 ฉบับนี้เป็น 2 ใน 8 ของอนุสัญญาหลักที่ถือเป็นสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน การให้สัตยาบันจะทำให้คนทำงานและนายจ้างได้รับหลักประกันและเข้าถึงสิทธิและเสรีภาพในการรวมตัวและเจรจาต่อรองได้จริง
2. การให้สัตยาบันเป็นการประกาศให้โลกได้รู้ว่าประเทศเราเคารพสิทธิขั้นพื้นฐาน ทำให้เราได้รับการยอมรับจากนานาประเทศ สามารถหลุดพ้นจากการเอาไปเป็นข้ออ้างเพื่อกีดกันทางการค้าได้ และถือเป็นการเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันในระบบการค้าเสรีของโลก
3. การให้สัตยาบันถือเป็นการกระทำที่เหมาะสมกับการที่ประเทศไทยเป็นประเทศผู้ก่อตั้งองค์กรแรงงานระหว่างประเทศ เพราะขณะนี้มีเพียงไม่กี่ประเทศในโลกที่ยังไม่ได้ให้สัตยาบัน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นประเทศที่ปกครองในระบอบเผด็จการ หรือเป็นประเทศที่เกิดใหม่มีพัฒนาการที่ล้าหลัง ไม่มีความพร้อม หรือไม่ก็เป็นประเทศที่ประกอบขึ้นด้วยหลายๆ รัฐที่แต่ละรัฐมีการปกครอง มีกฎหมายของตนเองอย่างสหรัฐอเมริกา เป็นต้น สำหรับประเทศไทยเป็นรัฐเดี่ยว เป็นประเทศประชาธิปไตย มีพัฒนาการยาวนาน มีแรงงานและนายจ้างที่มีความเข้าใจและผ่านกระบวนการแรงงานสัมพันธ์มายาวนานพอสมควร เรามีระบบกฎหมายที่ดีกว่าในหลายๆ ประเทศ เรามีกระทรวงแรงงานซึ่งบุคลากรที่มีความรู้และประสบการณ์มากมาย ปัจจัยเหล่านี้ต้องบอกว่าเรามีความพร้อมที่จะนำประเทศสู่การปฏิบัติตามหลักการได้ไม่ยากเย็นนัก
4. การให้สัตยาบันในระยะยาวจะส่งผลดีต่อประเทศในเรื่องการสร้างสังคมที่เสมอภาคเป็นธรรม ช่วยลดช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจน เพราะการรวมตัวและการเจรจาต่อรองร่วมจะช่วยทำให้เกิดการแบ่งบันผลประโยชน์ที่เป็นธรรมระหว่างคนทำงานกับผู้ประกอบการ
5. เรื่องนี้เป็นข้อเรียกร้องของขบวนการแรงงานไทยในวันแรงงานอย่างต่อเนื่องมาตั้งแต่ปี 2535 เป็นต้นมา
6. การให้สัตยาบันจะทำให้กลไกติดตามตรวจสอบของILO สามารถทำงานได้ ซึ่งจะทำให้เกิดความโปร่งใส ได้มาตรฐาน และทำให้สิทธิและเสรีภาพในการรวมตัวและเจรจาต่อรองร่วมได้รับการส่งเสริมและพัฒนาอย่างจริงจังในประเทศไทย ย่อมเกิดผลดีต่อทั้งคนทำงานและนายจ้าง ความพึงพอใจของทั้งสองฝ่ายจะมีส่วนกระตุ้นให้ผลิตภาพขยายตัวในที่สุด ซึ่งจะเป็นผลดีต่อภาคอุตสาหกรรมและเศรษฐกิจไทยโดยรวม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น